AU Fic : A/Z Look at me ! [Inaho x Slaine] Part 2

Chapter 2 : สนใจ

เขาไม่รู้ตัวเองกำลังทำเรื่องบ้าอะไรอยู่...

“รีบพาผมไปซ่อนเร็วเข้า!” พอได้ยินคำพูดแบบนั้นจากอีกฝ่าย เขาก็ตัดสินใจคว้าจับมือเรียวไว้แล้วพาออกวิ่งทันที และเพราะความกะทันหันนั้นเองที่ทำให้เขาไม่ทันคิดว่าจะพาเจ้าคนแปลกหน้านี่ไปแอบได้ที่ไหน “งั้นไปห้องผม” นอกจากที่นี่..

อินาโฮะกระชากร่างโปร่งของอีกคนวิ่งเข้ามาในตึก ใช้คีย์การ์ดเปิดประตู ทำให้คนที่คิดจะตามมาไม่สามารถเข้ามาได้ หันไปเล่าเรื่องโกหกให้รปภ.ฟังเพิ่มอีกเล็กน้อยเพื่อกันเหนียว ก่อนจะเดินดุ่มๆเข้าลิฟต์ไปทันที

#############################################################

“ระ...รอดแล้ว” ร่างโปร่งเอามือวางทาบอกพร้อมกับถอนหายใจสุดแรง

ส่วนเจ้าของห้องที่เหงื่อเริ่มชื้นตามใบหน้าก็ปล่อยมืออีกคน ถอดเสื้อนอกออก เหวี่ยงมันไว้แถวๆโซฟาก่อนจะเดินไปนั่งพัก ฮีทเตอร์ที่ทำงานอัตโนมัติเองก็เริ่มปรับอุณหภูมิในห้องพักให้เย็นสบายขึ้นช่วยให้หายใจได้คล่องคอ

‘ทำเรื่องยุ่งๆลงไปซะแล้ว..’ นั่นคือสิ่งที่อินาโฮะคิดขณะเอนตัวลงพิงเบาะ และใบหน้าซนๆของใครบางคนก็ทาบลงมาในสายตาของเขาจากด้านหลัง

“ขอบคุณนะครับที่ช่วยผมเอาไว้” นัยน์ตาสีน้ำทะเลใต้กรอบแว่นบางนั้นยังคงพราวระริก อินาโฮะไม่ได้หลบตา เขาจ้องตอบแววตานั้นเหมือนกับมองเรื่องยุ่งยากใจ “นายบอกให้ฉันช่วยเองนี่”

“มันก็ใช่อยู่หรอกครับ..แต่คุณก็พาผมวิ่งหนีมาทันทีเลยนี่นา!”เสียงใสนั้นตอบทันควัน ใบหน้าที่ทาบทับเงาอยู่ข้างบนนั้นเลื่อนมาใกล้ชิดกันอีกครั้งจนอินาโฮะต้องผลักออกแล้วยันตัวขึ้นนั่งให้ดีๆ

คนที่ถูกลากมาพอเห็นอย่างนั้นก็รีบเดินมานั่งที่ฝั่งตรงข้ามทันทีเพื่อทำการพูดคุยกันต่อไป

“ก่อนอื่นก็ตอบคำถามผมมาก่อน...นายชื่ออะไร?”

“เรื่องนั้นก็บอกว่าบอกไม่ได้ไงล่ะครับ...” คนโดนถามมุ่ยหน้า “แล้วคุณล่ะครับชื่ออะไร น่าจะบอกกันก่อนนี่นา”

 “อินาโฮะ.... ไคซึกะ อินาโฮะ ห้องนี้ผมอยู่คนเดียวน่ะ”

“ถ้างั้น...อินาโฮะซัง ยังไงเรื่องที่ช่วยผมก็ต้องขอบคุณนะครับ” เด็กหนุ่มพูดพลางค้อมตัวลง แว่นตาที่เขาสวมอยู่เลื่อนตกลงมาตามสันจมูกเล็กน้อย

“...ช่างเถอะ แล้วนายจะเอายังไงต่อไป”

“อะ...เอ่อเรื่องนั้น  ถ้าไม่เป็นการรบกวนผมจะค้างสักคืนได้รึเปล่าครับ?”

อินาโฮะเบิกตาขึ้นเอย่างอึ้งๆพลางเลื่อนสายตาไปจ้องอีกฝ่าย “ค้างคืน? ..กับคนน่าสงสัยที่นอกจากจะไม่บอกชื่อกับผม แล้วยังปลอมตัวอีกน่ะหรอ” พูดพลางชี้ไปที่กรอบแว่นอันใหญ่กับผ้าพันคอที่อีกฝ่ายสวมอยู่

“...! ถะ...ถ้าไม่สบายใจล่ะก็ผมถอดออกก็ได้นะครับ!!” เด็กหนุ่มรีบทำตามที่บอกทันที เขาถอดแว่นกรอบแดงและผ้าพันคอทั้งหมดออกเผยให้เห็นใบหน้ามนที่ติดจะน่ารักของเจ้าตัว นัยน์ตาเรียวรีเหมือนกับแมวจ้องมองมาทางอินาโฮะอย่างกังวลและไม่มั่นใจ เส้นผมสีอ่อนที่มองเห็นได้ถนัดตามากขึ้นยิ่งบ่งบอกว่าเจ้าตัวเป็นต่างชาติทำให้ดูมีสเน่ห์ลึกล้ำโดดเด่นจากกลุ่มคนทั่วไปที่พบเห็นได้ “....!” อินาโฮะอึ้งไปชั่วขณะ

สเลน.....ทรอยยาร์ท ? “นายคือ..สเลน ทรอยยาร์ท?” ใบหน้าที่เขาเคยเห็นในเอกสารงาน นายแบบต่างสังกัดที่เขาจะต้องร่วมงานด้วยเร็วๆนี้ บางที...ที่หมอนั่นวิ่งหนีอยู่คงจะเป็นผู้จัดการสินะ เด็กหนุ่มสันนิษฐานในใจ

“ระ...รู้จักผมด้วยหรอครับ” เด็กหนุ่มลึกลับ...หรือสเลน ทรอยยาร์ทค่อยๆเงยหน้าขึ้นมามอง

“ไม่เชิงรู้จักหรอก ก็ผมต้องร่วมงานกับนาย”

“...อ๊ะ! จะว่าไปผู้จัดการของผมก็บอกเรื่องเกี่ยวกับคุณแล้วนี่นา... ” เขาทุบมือตัวเองเหมือนเพิ่งนึกขึ้นได้

“….” อินาโฮะถอนหายใจเบาๆ ในเมื่อทุกอย่างคลี่คลายแล้ว งั้นการจะไล่แขกให้กลับไปคงไม่ใช่เรื่องดี เพราะยังไงสเลนก็เป็นเพื่อนร่วมงานในอนาคตของเขาด้วย และอีกอย่าง..

                เขายังไม่ลืมความรู้สึกที่คิดว่าอีกฝ่ายน่าสนใจ...

               

“งั้นจะค้างก็ได้...”

“…!”

“แต่พรุ่งนี้นายต้องติดต่อผู้จัดการให้เรียบร้อย ผมไม่อยากมีปัญหาทีหลังน่ะ” สเลนยิ้มกว้างจนตาหยีหลังจากที่ได้ยินเจ้าของห้องอนุญาต “ขอบคุณนะครับอินาโฮะซัง!” อื้ม...น่ารักจริงๆด้วย

#############################################################

“’งั้นนายก็พักห้องนี้แล้วกัน” อินาโฮะเปิดประตูให้เด็กหนุ่มอีกคนเดินเข้ามา ห้องนอนที่เขาพามานั้นเป็นห้องสำหรับรับแขก อยู่ติดกับห้องนอนของเขาปกติก็ไม่ได้ให้ใครเข้ามาพักด้วยอยู่แล้ว ตัวห้องจึงดูสะอาดสะอ้านเรียบร้อยดี เฟอร์นิเจอร์และเครื่องเรือนส่วนใหญ่จะตกแต่งด้วยสีครีมอมขาวดูหรูหราและเรียบง่ายไปพร้อมๆกัน

สเลนมองสภาพในห้องด้วยแววตาเป็นประกายอย่างปิดไม่มิด อยากจะลองโดดขึ้นไปบนเตียงนุ่มๆนั่นใจจะขาด ถ้าไม่ติดว่าเจ้าของห้องยังยืนมองอยู่ “...มีห้องน้ำในตัวนะ นายจะอาบน้ำเลยก็ได้ อ่า..แล้วก็เสื้อผ้า...”

“……”

“….ชอบหรอ?” อินาโฮะมองใบหน้าอีกฝ่ายอย่างชั่งใจ

“เอ๊ะ....เอ่อ นั่นสินะครับ เป็นห้องที่สวยมากเลย!” เด็กหนุ่มเกาแก้มเล็กน้อยเหมือนคนกำลังเขิน อินาโฮะที่เห็นภาพนั้นก็เผลอหัวเราะออกมาน้อยๆ ส่งผลให้ใบหน้าขาวนั้นยิ่งแดงก่ำ “หรอ...งั้นก็ราตรีสวัสดิ์นะ”

เด็กหนุ่มบอกลาเสร็จก็เดินหายออกไปจากห้อง สเลนที่มองตามเห็นว่าอีกฝ่ายปิดประตูเรียบร้อยดีแล้วหันกลับมามองสำรวจห้องนอนอีกครั้ง ก่อนเดินเร็วๆเอามือแตะสัมผัสไปบนผ้านวมนุ่มนิ่มที่ถูกจัดไว้อย่างเป็นระเบียบ เขาเผลอยิ้มออกมาอย่างดีใจเแล้วจึงก้าวท้าวกระโดดลงบนเตียง

“สบายจัง....คิงไซต์หรูสุดๆไปเลย!” สเลนพูดพลางกลิ้งกลับไปกลับมาจนเกือบจะถลันตกเตียง

เป็นครั้งแรกที่เด็กหนุ่มได้นอนพักในห้องที่ใหญ่โตถึงขนาดนี้... สเลนเป็นนายแบบหนุ่มที่กำลังขายดีอยู่ในตอนนี้ก็จริง แต่ความจริงฐานะทางบ้านของเขายากจนมากและเต็มไปด้วยหนี้สิน เด็กหนุ่มพักอยู่ในแมนชั่นแคบๆกับน้องสาวแค่สองคน ห้องนอนของอินาโฮะห้องเดียวยังใหญ่ว่าที่ๆเขาพักอยู่ด้วยซ้ำ!

ช่วงที่เขากำลังปากกัดตีนถีบ ทำงานพิเศษไปด้วยเรียนไปด้วยเพื่อหาเงินจ่ายค่าเทอม ก็มีแมวมองจากเวิร์สกรุ๊ปมาพบเข้าและยื่นข้อเสนอในการทำงานเป็นนายแบบร่วมสังกัด แน่นอนว่าสเลนที่กำลังอับจนหนทางก็ตกลงอย่างว่าง่ายทันที แต่ทั้งๆที่ถูกบอกว่า “เธอจะมีชีวิตการกินอยู่ที่ดีกว่านี้นะ มาเข้าร่วมกับพวกเราเถอะ” เขากลับโดนจิกหัวใช้งานอย่างหนักแทน!

ไม่ว่าจะเป็นงานถ่ายแบบ พรีเซนเตอร์ ทุกอย่างที่แน่นเอี้ยดจนเต็มตาราง ไม่มีแม้แต่เวลาพัก หนำซ้ำเขายังโดนเอาเปรียบเรื่องส่วนแบ่งค่าจ้างของตัวเองด้วยเหตุผล ‘เพราะเป็นเด็กใหม่’ อีกต่างหาก จากเงินที่ควรจะได้รับจำนวนมากก็พอใช้จ่ายไปวันๆเท่านั้น  ถึงแม้เข้าจะรู้ดีกว่าค่าจ้างต่องานของตัวเองนั้น ได้เยอะกว่าสมัยทำงานพิเศษเป็นไหนๆ

แต่มันก็ยังไม่พอนี่...เขายังมีปัญหาเรื่องหนี้สินอีกนะ จะมีก็แต่เรื่องเสื้อผ้าและเครื่องแต่งกายของเขาเท่านั้นล่ะที่ไม่ต้องเสียค่าใช้จ่ายเอง เพราะผู้จัดการได้รับคำสั่งให้ดูแลเขาให้คนที่มีบุคลิกภาพดีและแต่งตัวทันสมัยอยู่เสมอ ถ้าหากประธานหน้าเลือดคนนั้นยังไม่ยอมคุยกับเขาเรื่อง ‘ส่วนแบ่ง’ ให้รู้เรื่อง เขาจะไม่กลับไปทำงานเด็ดขาด!

พอนึกถึงหน้าตาแก่หนวดเฟิ้มลงพุงที่ชอบเอาเปรียบตัวเองแล้วสเลนก็รู้สึกหงุดหงิด จนต้องหยิบหมอนจากหัวเตียงมาขยี้ๆระบายอารมณ์เล่นซะหน่อย

“พรุ่งนี้....จะเอายังไงดีนะ คิดถึงเซลัมจัง จะได้ทานข้าวรึยังนะ” เพราะจู่ๆเขาก็หนีออกมา ป่านนี้น้องสาวของเขา หรือ “อัสเซลัม ทรอยยาร์ท” คงจะกำลังโดนลากตัวไปซักไซ้อยู่แน่ แต่เขาก็มีเหตุผลให้กลับไปไม่ได้นี่นา..

ยิ่งคิดเขาก็ยิ่งปวดหัว ….

‘เรื่องของพรุ่งนี้ ก็ค่อยคิดพรุ่งนี้แล้วกัน’  พอรู้ตัวอีกทีร่างโปร่งก็นอนหายใจสม่ำเสมออย่างเป็นจังหวะ เคลิ้มกับความเบาสบายของเตียงและเข้าสู่นินทราไปเรียบร้อยแล้ว

#############################################################

อินาโฮะเดินกลับมาที่ห้องของตัวเองโดยที่ใบหน้าของเขายังไม่หุบยิ้ม เขายอมรับว่าตัวเองไม่เคยมีรสนิยมชอบผู้ชาย แต่ก็ไม่เคยคบกับสาวคนไหนเป็นพิเศษเช่นกัน แต่ไม่รู้เพราะอะไรตั้งแต่เห็นครั้งแรกในใจมันเกิดความรู้สึกอยากจะดูแล อยากจะคอยช่วยเหลืออีกฝ่ายให้ได้

นั่นคงเป็นเหตุผลว่าทำไมเขาดึงได้ทำอะไรไม่คิดหน้าคิดหลังและลากสเลนขึ้นมาถึงห้องตัวเอง อินาโฮะในเวลาปกตินั้นเป็นคนที่ค่อนข้างรอบคอบและใจเย็น  ทุกการกระทำของเขามักจะอยู่คิดควณผลได้ผลเสียเอาไว้แล้วในหัว ดำเนินชีวิตไปแบบใช้สมองคิดมากกว่าจะใช้ความรู้สึก แต่ตอนนี้มันกลับต่างออกไป...

‘สเลน ทรอยยาร์ท ไว้ว่านายจะมีเหตุผลอะไรที่หนีออกมา ฉันจะไม่ยอมให้นายเลิกทำงานนี้เด็ดขาด’

เขาเหลือบมองประวัติข้อมูลส่วนตัวของอีกฝ่ายในแท็บเล็ตคู่ใจเล็กน้อย ก่อนจะวางมันไว้ข้างเตียงและปิดไฟนอน

------------------------------------------------------------------------------------------------------

มาแล้วๆๆๆๆ  มีใครรอบ้างรึเปล่าคะ AU นายแบบ พาร์ท 2 ค่ะ T////T 

บอกตรงๆว่าขี้เกียจมากกว่าจะขุดออกมาได้ ตอนนี้ออกมาสั้นอีกแล้ว ความจริงมันควรจะยาว

กว่านี้หน่อยนึง(...) แต่เพราะเรามีปัญหาตบตีกับเวิร์ด สัญญาว่าตอนหน่าจะอัพให้ยาวขึ้น

ขอบคุณทุกคนที่แวะเข้ามาอ่านจ้าาาา