AU Fic : A/Z Look at me ! [Inaho x Slaine] Part 1

Chapter 1 : หนีออกจากบ้าน

"ขยับเข้าหากันอีกนิดค่ะ ดีค่ะๆ ฝ่ายหญิงเอามือวางทาบอกเลยนะ" เสียงชัตเตอร์ดังรับกับประโยคของช่างกล้องหญิงไม่ขาดสาย แสงแฟลชสาดสว่างวาบไปทั่วทั้งบริเวณ รวมทั้งจุดที่นายแบบนางแบบคู่หนึ่งยืนโพสท่ากันอยู่

ฝ่ายชายนั้นมีเส้นผมสีน้ำตาลเซ็ทเป็นทรง(เพราะงานถ่ายแบบ)เข้ากับยุคสมัย นัยน์ตาเรียบสนิทสีแดงเข้มดูลึกล้ำมีสเน่ห์ กับใบหน้าคมที่ไม่แสดงอารมณ์ของเขายิ่งช่วยขับให้ชายหนุ่มดูหล่อเหลาเป็นพิเศษ แขนแกร่งเอื้อมมือโอบเอวของหญิงสาวไว้ตามคำขอของช่างกล้อง เปลี่ยนท่าทางไปเรื่อยๆ การเคลื่อนไหวทุกท่วงท่าทำไปอย่างมืออาชีพและดูเป็นธรรมชาติ นางแบบสาวแสดงอาการเกร็งและประหม่าเล็กน้อยที่ต้องทำงานร่วมกับอีกฝ่าย เพราะนายแบบหนุ่มสุดฮอตอย่าง ‘ไคซึกะ อินาโฮะ’ นั้นช่างมีสเน่ห์ที่คอยทำร้ายจิตใจของสาวน้อยเหลือเกิน แม้เธอจะนับเป็นสาวน้อยสวยสะอ้านอยู่ระดับหนึ่งแต่กลับเทียบรัศมีของเขาไม่ได้เลย  

ไม่นานการถ่ายแบบก็สิ้นสุดลง ทุกคนในสตูดิโอต่างเก็บข้าวของและเริ่มดับไฟ นายแบบหนุ่มที่แต่งตัวกลับมาเป็นชุดลำลองเรียบร้อยก็เดินมาหาผู้จัดการของตัวเองเพื่อเตรียมจะกลับบ้าน แต่กลับถูกขัดไว้ด้วยเสียงเรียกหวานๆของหญิงสาวผมสีอัลมอนด์ “ชะ...ช่วยรอก่อนค่ะ คุณไคซึกะ”

“……” ชายหนุ่มเลื่อนนัยน์ตาที่นิ่งสนิทกลับมามอง “...มีธุระอะไรหรอครับ?”

เธอกลืนน้ำลายที่เฝื่อนคอลงอย่างยากเย็น ก่อนที่มือเรียวสวยจะเอื้อมมือยื่นนามบัตรอาชีพให้กับเขาไป “ฉันอยากรู้จักคุณ...ในฐานะเพื่อนร่วมงาน” หญิงสาวยิ้ม “คราวหน้าเรามาร่วมงานกันอีกนะคะ”

เขารับนามบัตรที่มีกลิ่นหอมอ่อนมาพิจมองเล็กน้อย “ได้ครับ.. ผมก็หวังอย่างนั้น” เธอโบกมือลาให้เขาก่อนจะเดินจากไปพร้อมกับบอกว่าจะรอคอยการติดต่อจากเขา อินาโฮะถอนหายใจเล็กๆ พลางคิดว่านี่มันรายที่เท่าไหร่กันแล้ว เวลาที่เขาต้องทำงานร่วมกับนางแบบสาว รวมถึงสต๊าฟ ช่างกล้อง ผู้เกี่ยวข้องต่างๆก็มักจะมีใครอยากเข้ามาทำความรู้จักกับเขามากมายและอยากคบหาด้วย แต่เรื่องเหล่านั้นกลับไม่ได้สร้างความรู้สึกยินดีให้เขาเลยแม้แต่น้อย เขาก้าวท้าวยาวไปเรื่อยๆ ก่อนจะมาหยุดที่หน้าประตูทางออก

"วันนี้เหนื่อยหน่อยนะคะ ไคซึกะคนน้อง" หญิงสาวผมสั้นสีดำที่แต่งกายในชุดสูทสีน้ำเงินเรียบร้อยกำลังยิ้มให้เด็กหนุ่ม เธอก็คือ ‘มิสึซากิ คาโอรุ’ ผู้จัดการสาวสุดเถรตรงของเขา

"คุณมึสึซากิ ผมหมดงานแล้วใช่ไหมครับ.." อินาโฮะรับขวดน้ำที่อีกฝ่ายยื่นให้ก่อนจะถาม

เธอพยักหน้าน้อยๆ "ฉันจะขับรถไปส่งที่คอนโดนะคะ ระหว่างนั้นจะคุยเรื่องตารางงานของเธอด้วย"

"รบกวนด้วยนะครับ" เขาตอบก่อนจะเดินตามผู้จัดการไปที่จอดรถ

รถยนต์สัญชาติเยอรมันสีดำขลับคันหนึ่งจอดอยู่ในโซนของผู้เกี่ยวข้อง อินาโฮะก้าวขึ้นไปนั่งในตำแหน่งข้างคนขับก่อนจะรัดเข็มขัดให้เรียบร้อย เช่นเดียวกับมิสึซากิที่อยู่ในตำแหน่งคนขับ

"จะว่าไป ช่วงนี้เธอน่ะขายดีเป็นเทน้ำเทท่าเลยนะคะ" เธอสตาร์ทรถให้ทำงานพร้อมกับชวนนายแบบของตัวเองคุยไปด้วย "ขายดีกว่าคนพี่ซะอีก..ทั้งที่เพิ่งเริ่มงานทีหลังแท้ๆ"

"ครับ... แล้วเรื่องตารางงานที่ว่า?" อินาโฮะยังคงมีสีหน้าเรียบเฉยขณะที่มองออกไปทางหน้าต่างรถฟิลม์หนาๆสีดำที่ไว้ป้องกันการมองเห็นจากคนภายนอก ทำให้เขามองเห็นสีท้องฟ้าที่ชอบได้ไม่ชัดเจนนัก นัยน์ตาสีเข้มพยายามเพ่งมองให้มากขึ้น 'สีส้มล่ะมั้ง'  เพราะตอนนี้เป็นเวลาเย็นมากแล้ว

"นั่นสินะ... คือเนื้อหางานรอบนี้ไม่ได้มีอะไรพิเศษเท่าไหร่ แค่ต้องทำร่วมกับนายแบบสังกัดอื่นน่ะ"

"ต่างสังกัด...เวิร์สหรอครับ?" เขาเลิกคิ้วหันมามอง

"เป็นงานจากบริษัทน้ำหอม เขาบอกว่าเธอกับนายแบบใหม่คนนั้นมีอิมเมจที่ดูตัดกันดีเข้ากับสินค้าตัวใหม่น่ะ" เธอละมือจากเบรคมือก่อนจะหยิบเอกสารงานปึกหนึ่งส่งให้เด็กหนุ่ม "บลูสตาร์.." เขาอ่านชื่อสินค้าตัวนั้นออกมาเบาๆ นัยน์ตาสีแดงกวาดมองรายละเอียดของน้ำหอมที่ว่าอย่างสนใจ จนกระทั่งไล่ไปถึงหน้าหนึ่งที่แปะรูปนายแบบที่เขาจะต้องร่วมงานเอาไว้ "สเลน ทรอยยาร์ท? ลูกครึ่งนอร์เวย์งั้นหรอ"

"เด็กปั้นใหม่น่ารักสไตล์หนุ่มจอห์นนี่ ดังพอๆกับเธอเลย"

"...." เขาพิจจ้องรูปนั้นอยู่เงียบๆ ไม่ได้พูดอะไรตอบไป ในภาพนั้นเขามองเห็นเด็กหนุ่มผมสีอ่อนที่ดูอ่อนนุ่มรับกับนัยน์ตาสีน้ำทะเลที่มีรูม่านตาคล้ายแมว จมูกรั้นๆกับปากบางสีอมชมพูดูสุขภาพดีนั้นยิ่งขับให้ใบหน้านั้นดู... 'น่ารัก' อินาโฮะเผยรอยยิ้มที่มุมปากออกมาเล็กน้อยคล้ายกำลังถูกใจอะไรบางอย่าง เป็นนเวลาเดียวกับที่รถเคลื่อนตัวเข้าไปจอดในคอนโดหรูหราแห่งหนึ่ง

"ถ้าหากไม่สะดวกใจ ฉันจะบอกยกเลิกให้ก็ได้นะคะ" เธอดับรถก่อนจะหันมาจ้องอินาโฮะที่ยังจ้องรูปอยู่ไม่วางตา

"เขาเก่งรึเปล่าครับ..."

"...อืม ได้ยินว่าตากล้องที่เคยทำงานด้วยไม่มีใครไม่ชอบเขานะ"

ชายหนุ่มยิ้มออกมาอีกครั้ง "คุณมิสึซากิผมอยากจะรบกวนหน่อย ผมอยากได้นิตยสารที่มีผลงานถ่ายแบบของเขา พอจะหาได้ก่อนวันถ่ายจริงไหมครับ ?"

เธอหันมามองเขาอย่างสงสัยเล็กน้อย "สนใจหรอคะ?"  อินาโฮะหันมามองตอบผู้จัดการของเธอด้วยแววตาพราวระริก "คงอย่างนั้นครับ.. แค่อยากจะศึกษาอะไรหน่อย"

"ถ้าไม่กระทบกับเรื่องงานก็ช่างเถอะค่ะ เรื่องแค่นี้เดี๋ยวฉันจัดการให้" อินาโฮะค้อมตัวให้เธอเล็กน้อยแทนคำขอบคุณก่อนจะเดินลงจากรถไป โบกมือลาอีกฝ่ายที่อุตส่าขับมาส่งเขาเสียดึกดื่นให้จนลับสายตาไป ก่อนนายแบบหนุ่มจะแตะคีย์การ์ดเดินเข้าไปในอาคารสูง ซึ่งเป็นที่พักของเขาเพื่อทำการพักผ่อน

#####################################################################

                อินาโฮะเดินออกมาจากห้องน้ำพร้อมกับชุดคลุมสีขาว เขาเปิดประตูออกไปที่ระเบียงเพื่อจะรับลมและทำให้เส้นผมสีเข้มที่ผ่านการสระแห้งไวๆ ในฝ่ามือข้างขวามีแก้วน้ำส้มแก้วหนึ่ง เขาจิบไปพลางมองท้องฟ้าที่ตัวเองชอบไปด้วย แต่เวลานี้กลับไม่เห็นอะไรนอกจากความมืดเพราะค่อนข้างดึกมากแล้ว ตรงข้ามกับแสงไฟส่องสว่างจากโคมเสาที่ยาวไปทั่วบริเวณถนน เขามองเห็นผู้คนที่ออกมาเดินเล่นบ้างประปราย สายลมอ่อนๆพัดกลิ่นหอมจากกระถางดอกไวโอเล็ตสีม่วงที่เขาปลูกเอาไว้ทำให้รู้สึกผ่อนคลาย

                เขารู้สึกว่าตัวเองยังไม่ง่วงเท่าไหร่ แล้ววันรุ่งขึ้นก็ไม่มีกำหนดงานช่วงเช้า แม้จะดึกมากแล้วแต่อินาโฮะก็จัดการแต่งตัวให้เรียบร้อย เขาหยิบเสื้อเชิ้ตสีขาวกับสเวทเตอร์สีดำมาสวมทับ ส่วนกางเกงเป็นสามส่วมง่ายๆเหมาะแก่การเดินเล่น เปิดประตูออกจากห้องพักก่อนจะเดินลงไปข้างล่าง

                คอนโดที่อินาโฮะอาศัยอยู่นั้นเป็นส่วนหนึ่งของโฮล์มทาวน์แห่งหนึ่ง ข้างในประกอบด้วยบ้านที่หน้าตาเหมือนกันหลายสิบหลังอยู่ติดกันเป็นแถบ มีสวนสาธารณะและลานน้ำพุตั้งอยู่ตรงศูนย์กลาง ทั้งหมดถูกเชื่อมด้วยถนนปูอิฐสีส้มตะกอนที่ข้างทางประดับไปด้วยเสาไฟแบบยุโรปเรียงราย ทำให้เขาสามารถมองเห็นทางเดินแม้จะเป็นเวลากลางคืนอีกทั้งยังไม่อันตรายใดๆด้วย

                ใบหน้าคมคายของเขาทอดมองความสวยงามของต้นไม้ริมทางเงียบๆอย่างไม่แสดงอารมณ์ อินาโฮะไม่คิดจะปลอมตัว เพราะเขาถือว่าเป็นเวลาส่วนตัวและยังอยู่ในเขตที่พัก หากมีใครกล้ารบกวนเขายามดึกเช่นนี้ เขาจะจัดการให้คว่ำแล้วเรียกรปภ.มาตามตัวออกไปทันที

                เขานั่งลงตรงขอบน้ำพุ ฝ่ามือเรียวเลื่อนหน้าจอแท็บเล็ตในมือเพื่อทำการหาข้อมูลบางอย่างเกี่ยวกับนายแบบหนุ่มต่างสังกัด ‘สเลน ทรอยยาร์ท’ ที่จะต้องร่วมงานในอาทิตย์หน้า

                อินาโฮะไม่เคยติดตามผลงานของตัวเอง รวมทั้งดาราคนไหนๆในวงการเลย จึงไม่รู้เด็กหนุ่มคนนี้ดังจริงอย่างที่ผู้จัดการของเขาบอกมารึเปล่า ตรงกันข้าม...เขากลับรู้จักบริษัทต้นสังกัดของเจ้าตัวดียิ่งกว่าอะไร ‘เวิร์ส กรุ๊ป’ บริษัทที่เป็นผู้ผลิตความบันเทิงรายใหญ่ มีธุรกิจและอุตสาหกรรมในวงการบันเทิงอย่างกว้างขวาง ไม่ว่าจะเป็นค่ายเพลง บริษัททำหนัง โรงละคร ดารา นักร้อง นักแสดงมากมาย รวมไปถึงบริษัทไอดอลและโมเดลลิ่ง ซึ่งเป็นรายได้หลักของบริษัทแห่งนี้

ใช่.. บริษัทที่เคยเป็นส่วนหนึ่งของ ‘U.E. corporation’ บริษัทที่เขาทำงานอยู่ แต่แยกตัวออกไปเพราะปัญหาส่วนตัวของประธานทั้งสอง ที่ครั้งนึงเคยทำงานร่วมกัน แต่เขาก็ไม่ได้รู้ลึกถึงรายละเอียดปลีกย่อยเท่าไหร่ เพียงแต่ด้วยความอคติส่วนตัวของประธานใหญ่ ทำให้ตลอดมาเขาไม่เคยได้รับงานร่วมกับดารา นักแสดงจากเวิร์สกรุ๊ปแม้แต่คนเดียว และนี่ก็เป็นครั้งแรกที่จะได้ทำงานด้วยกัน หนำซ้ำยังเป็นเด็กหนุ่มที่เขารู้สึกสนใจไม่น้อย

“แกร่ก...แกร่ก” …! อินาโฮะละสายตาออกจากหน้าจอสีเหลี่ยมทันทีที่ได้ยินเสียงพุ่มไม้สั่นไหว ‘มีใครกำลังซ่อนตัวอยู่’  บางทีอาจจะเป็นพวกนักข่าว เขาคิดพร้อมกับลุกขึ้นยืน เตรียมจะก้าวเท้าเข้าไปตรงบริเวณที่มีพุ่มไม้รก

“ใครน่ะ?” เขาสาวท้าวอย่างเงียบสงบ ฝ่ามือหนาค่อยๆแหวกพุ่มไม้ออก แต่..

“……!!”

“เหวออออออ!!”

                ไม่ใช่นักข่าวหรือพวกน่าสงสัยจากไหน มีเด็กหนุ่มพุ่งออกมาทับเขาเอาไว้โดยไม่ทันตั้งตัว เจ้าตัวสะบัดหน้าพลางมองรอบๆและตัวเขาอย่างตื่นตระหนก เส้นผมสีอ่อนมีใบไม้เล็กๆติดอยู่จำนวนไม่น้อยเพราะเพิ่งออกมาจากบริเวณนั้น นัยน์สีฟ้าน้ำทะเล ที่มีรูม่านตาเหมือนแมวเขยิบหน้าเข้ามาใกล้ พลางมองเขาด้วยแววตากังวล

“เอ่อคือ...เป็นอะไรรึเปล่าครับ?”

                ฝ่ามือบางกำขยุ้มเสื้อสเวทเตอร์ของเขาอย่างไม่ได้ตั้งใจเพราะต้องการหาที่ยึดเกาะ ร่างกายตั้งแต่บริเวณเอวเป็นต้นไปเองก็นั่งทับอยู่ตรงท้องน้อยของเด็กหนุ่มผมสีเข้ม ‘หนัก...’

                “นาย..ลุกออกไปสิ” อินาโฮะขมวดคิ้วยุ่ง เพราะร่างกายถูกทับอยู่แบบนี้ทำให้เขาอึดอัด

                “อ๊ะ! จะลุกเดี๋ยวนี้ล่ะครับ!” ร่างโปร่งที่ดูขาวไปทั้งตัวตั้งแต่เส้นผม สีผิวและเสื้อผ้าเด้งตัวขึ้น เขาเอื้อมมือหยิบแว่นตากรอบบางที่หล่นอยู่ขึ้นมาใส่พร้อมกับกระชับผ้าพันคอลายทางสลับขาวดำที่พันอยู่ให้บดบังใบหน้าเสียเกือบมิด

                อินาโฮะปัดฝุ่นออกจากร่างกายอย่างไม่ใส่ใจ เขาหันหน้าไปเพ่งมองอีกฝ่ายมากขึ้น เพราะบริเวณที่พวกเขาล้มอยู่ไม่มีเสาไฟให้ความสว่าง ทำให้มองเห็นหน้าของอีกฝ่ายได้ไม่ชัด ‘หน้าคุ้นๆ...’

“ไปทำอะไรอยู่ในพุ่มไม้?” อินาโฮะถามเสียงเรียบ

                “...! เอ่อคือ เรื่องนั้น...ผมคงตอบไม่ไ----” ยังไม่ทันจะพูดจบเจ้าตัวก็ก้มลงแนบสนิทกับพื้นถนนทันที "เฮ้...." เขาข้องใจกับการกระทำนั้นแต่ไม่ได้รับโอกาสให้พูดเพราะเด็กหนุ่มทำเสียงดัง ‘ชู่ววววว’ ออกมาแล้วยังเนียนแอบหลังพุ่มไม้เหมือนไม่มีใครมองเห็นอีกด้วย

                “คุณคนหน้าตาย...รีบๆมาแอบสิครับ!” หนำซ้ำยังกวักมือเรียกเขาอีก

                “ทำไมผมต้องเล่นกับนาย?” ไม่พูดพร่ำมาก มือขาวๆก็เอื้อมมากระชากเขาให้ก้มตัวลงไปหลบอยู่ข้างๆกันทันที เขาที่ยืนเหม่อไม่ทันตั้งตัวจึงเผลอปล่อยร่างกายให้เซไปตามแรง “ผมไม่ใช่เด็กนะครับ ทำไมจะต้องทำอะไรแบบนั้นด้วย!” เจ้าตัวพูดเสียงเบาพลางเบียดตัวเข้ามาชิดมากขึ้น สายตาของเขาทอดมองไปบริเวณถนนยาวที่มีร่างของใครบางคนยืนอยู่ เขาป้องปากตะโกนเรียกพลางเดินวนไปรอบๆเหมือนกับกำลังตามหาใครสักคน ภาพนั้นทำให้อินาโฮะเริ่มจะเข้าใจสถานการณ์มากขึ้น

                “เด็กชัดๆ แอบหนีออกจากบ้าน” เขาพูดพลางเหลือบตามอง

                “มะ...” คนโดนหาว่าเป็นเด็กทำหน้ายุ่ง พวกเขานั่งอยู่ชิดกันจนตัวแทบจะติดกันแล้ว เจ้าตัวจึงเท้ามือลงบนตักของอีกฝ่ายพยายามมองให้เหนือกว่าพลางกัดฟันกรอด “ไม่ใช่เด็กครับ!” เด็กหนุ่มตวาด

                ทั้งสองหน้าใกล้กันมากจนอินาโฮะได้ยินเสียงลมหายใจของอีกฝ่ายที่สั่นแรงเพราะความโกรธ ปลายเส้นผมนุ่มสีขาวที่ค่อนข้างยาวไปนิดสัมผัสถูกแก้มของเขาที่สัมผัสได้ถึงกลิ่นหอมอ่อนๆของแชมพูลอยมาแตะจมูก

                “..นี่” เขาเงยหน้าขึ้นสบนัยน์ตาสีน้ำทะเลนั้น

                “อะไรอีกล่ะครับ?” เจ้าตัวก็จ้องตอบอย่างไม่ยอมกัน และไม่ที่ท่าว่าจะลุกออกจากตักของอีกฝ่ายง่ายๆด้วย

“คนที่ตามหานาย เดินมาทางนี้แล้ว” อินาโฮะพูดโดยที่สีหน้าไม่เปลี่ยน พลางชี้ไปอีกฟากของถนน ผู้ชายที่เขาพอมองเห็นว่าแต่งกายด้วยสูทสีน้ำเงินเรียบร้อยกำลังเดินตรงมา

“เหวออออ! ทำไงดี รีบพาผมไปซ่อนเร็วเข้า!” พูดพลางขยำเสื้อสเวทเตอร์ของอีกฝ่ายแน่น เด็กหนุ่มยิ่งทำท่าทางลนลานผู้ชายคนนั้นก็ยิ่งเร่งฝีเท้าตรงมาทางที่พวกเขาอยู่เร็วมากขึ้น

อินาโฮะตัดสินใจจับข้อมือบางเอาไว้แล้วออกวิ่งทันที...

ผู้ชายคนนั้นเองก็วิ่งตามเขามา แต่ว่า “รปภ.ครับ ช่วยจับผู้ชายคนนั้นไว้ที เขากำลังจะลักพาตัว” ไวเท่าความคิดอินาโฮะหันไปพูดกับพนักงานที่ยืนอยู่หน้าตึก ก่อนจะใช้ความเร็วและจังหวะตอนนั้นเองแตะคีย์การ์ดสำหรับผู้พักอาศัยแล้วลากเด็กหนุ่มอีกคนมุ่งตรงสู่ห้องของตัวเองทันที

################################################################# 

AU นายแบบค่ะ! เพราะเบื่อดินปืนกับฝุ่นควันในเรื่องหลักแล้ว เรื่องนี้เลยขอเปลี่ยนอารมณ์บ้าง

ว่าจะแต่งให้ออกมาสไตล์โชโจมังงะค่ะ ถ้าอ่านแล้วงงๅก็ขอโทษทุกคนด้วยนะคะ TT

Ps. นายแบบสเลนคุง อารมณ์น่ารักขี้เล่นประมาณนี้ค่ะ