Fic A/Z : If i were you [Inaho x Slaine] บทนำ

Introl

“ออกห่างจากองค์หญิงเดี๋ยวนี้ สเลน ทรอยยาร์ท” เขากล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือก ไม่แพ้กับกระบอกปืนสีเงินที่จ่อลงมาบนหน้าผากของเด็กหนุ่มผมสีอ่อน

“นายมัน...เจ้าหุ่นสีส้มตอนนั้น” เขายิ้ม ชุดนักบินที่รัดรูปและเต็มไปด้วยสายรัดกำลังทำให้เด็กหนุ่มหายใจไม่ออก ศีรษะที่มีบาดแผลจากการกระแทกนั้นเลือดไหลไม่หยุดเขายกมือขึ้นกุมแผลนั้นเงียบๆ มองอะไรแทบจะไม่เห็นแล้วเพราะสติที่พร่าเลือน มืออีกข้างที่ยังว่างอยู่ค่อยๆใช้มันท้าวตัวขึ้นยืนเพื่อประจันหน้ากับอีกฝ่าย “ถ้าผมบอกว่าไม่ล่ะ?”

“นายมันก็แค่เด็กอ่อนหัด” แกร่ก... เสียงปลดเซฟตี้ดังขึ้นในความเงียบ แต่คนถูกว่ากลับยังระบายยิ้ม เพื่อยอมรับและสมเพชในชะตากรรมของตัวเอง เขาหันหลังกลับไปมองร่างของหญิงผู้เป็นที่รักเงียบๆ

หญิงสาวผมสีทองสลวยที่ตอนนี้นอนจมกองเลือดเพราะถูกทหารที่ทรยศของฝั่งโลกยิง เจ้าทหารอวดดีนั่นแน่นอนว่าถูกจัดการด้วยปืนสีดำในมือของเขาไปเรียบร้อยแล้ว และเพราะเหตุนั้นตอนนี้เขาจึงไม่มีกระสุนเหลือพอจะปกป้องตัวเองจากปากกระบอกปืนที่กำลังจ่อหน้าอยู่ได้ “อึก...” สเลนกัดฟันแน่น  ใบหน้าที่ดูอ่อนเยาว์เต็มไปด้วยความเครียด เริ่มมีเหงื่อผุดขึ้นประปราย  เขาอยากจะช่วยองค์หญิง ช่วยผู้หญิงที่นอนสลบไม่ได้สติตรงนั้นก่อนสิ่งใด

“ไคซึกะ...อินาโฮะ ทั้งๆที่นายก็เป็นชาวโลกเหมือนผม แต่ทำไม...” เด็กหนุ่มค่อยๆหลับตาลง “สัญญากับผมได้ไหม ถ้านายฆ่าผมแล้วต้องรีบช่วยเธอทันที ช่วยคุณเซลัม...องค์หญิงของพวกนาย”

ใบหน้าของทหารหนุ่มยังคงเรียบเฉย นัยน์ตาสีแดงเข้มเหมือนเลือดนั้นทอประกายไหววูบบางอย่างขึ้นมา ก่อนจะค่อยๆลดปืนลงโดยที่อีกฝ่ายไม่ทันตั้งตัว.... เขาลืมตาขึ้นมามองอย่างไม่เข้าใจ ‘ทำไม?’

อินาโฮะเดินผ่านร่างของสเลนไป เขาค่อยๆช้อนร่างของเจ้าหญิงแห่งจักรวรรดิเวิร์ส เจ้าหญิงที่เขาแสนจะรักและจงรักภักดีขึ้นมาเงียบๆ เกลี่ยผมของเธออย่างรักใคร่และโหยหา ริมฝีปากได้รูปนั้นค่อยๆกระตุกขึ้นกลายเป็นสิ่งที่คล้ายกับรอยยิ้ม ทำให้ใบหน้าตึงเครียดของเขาดูอ่อนโยนขึ้นเล็กน้อย “ตามมาสิ ค้างคาว” พูดพลางจ่อปืนกลับมาอีกครั้ง

“ตามมา.... หมายถึง..” สเลนยังไม่เข้าใจ “ห้องที่มีอุปกรณ์แพทย์ ฉันจะผ่าตัดให้เธอเอง” นัยน์ตาสีน้ำทะเลเบิกกว้างขึ้น แม้จะรู้สึกชาจากบาดแผล แต่เวลานี้สติของเขากลับค่อยๆแจ่มชัดและได้ยินเสียงที่อีกฝ่ายพูดอย่างชัดเจน ขาที่ยืนอย่างไม่มั่นคงรีบก้าวออกไปอย่างเร่งรีบ เพื่อเดินตามนายทหารเวิร์สให้ทัน

“คะ..คุณทำได้อย่างงั้นหรอครับ” ฝ่ามือเรียวเกาะไปตามผนังเพื่อใช้พยุงร่าง

“ไม่รู้สิ...” เขาหลุบตาลง ใบหน้าขรึมนั้นฉายความกังวลอยู่ไม่น้อย “แต่ฉันจะทำให้ได้” ไม่ว่าเมื่อไหร่ก็มักจะเป็นเช่นนี้ สิ่งใดที่เด็กหนุ่มอย่างไคซึกะ อินาโฮะไม่รู้จักหรือทำไม่ได้นั้น เขาก็มักจะศึกษาวิธีการจนชำนาญและทำได้ในที่สุด ไม่ว่าสิ่งที่ยากเย็นและราวกับปาฏิหาริย์แค่ไหนเขาก็สามารถสร้างมันได้

ตรงข้ามกับด้านความรู้สึกของเขา ที่ไม่ว่าเมื่อไหร่ก็สื่อออกไปไม่เก่งเอาเสียเลย และนั่นก็เป็นหนึ่งในสาเหตุที่ทำให้เขาถูกเกลียดจากทหารเวิร์สด้วยกัน เพราะเป็นแค่เด็กหนุ่มชาวโลกแต่กลับได้รับความไว้วางใจจากราชาแห่งเวิร์สและถูกแต่งตั้งให้เป็นอัศวินขององค์หญิงตั้งแต่ยังหนุ่มด้วยอายุเพียงสิบเจ็ดปีเท่านั้น ก่อนที่อัสเซลัมจะเดินทางมาที่โลกนั้นล้วนมีข่าวลือหนาหูว่า ในอนาคตอินาโฮะจะต้องได้แต่งงานกับองค์หญิงอย่างแน่นอน และนั่นก็เป็นเรื่องที่คนอื่นพูดถึงกัน

“พูดจาไม่รับผิดชอบเลยนะครับ! ถ้าเซลัมซังเป็นอะไรขึ้นมาคุณจะว่ายังไง” สเลนตะโกนเสร็จก็ไอโคล่กเสียงดัง ทำให้คนที่เดินกึ่งวิ่งนำหน้าอยู่หันมามอง “อย่าเรียกองค์หญิงแบบนั้น... ค้างคาว”

“เจ้าสีส้ม...” สเลนได้แต่ข่มความไม่พอใจเอาไว้ เมื่อพบว่าอีกฝ่ายเดินเข้าไปในห้องที่เขียนด้วยอักษรเวิร์สห้องหนึ่ง เขาอ่านมันออกเป็นคำว่า ‘ห้องพยาบาล’ ก่อนจะลากขาตัวเองผลักประตูตามเข้าไป

อินาโฮะวางร่างของอัสเซลัมไว้บนเตียง ปลดสายรัดและชุดนักบินรัดรูปออกเพื่อให้เธอหายใจได้สะดวก เขามองเห็นสร้อยคอสีเงินสร้อยหนึ่งที่ไม่คุ้นตาอยู่บนลำคอขาวนั้นอย่างแปลกใจเล็กน้อย ก่อนจะก้มลงวัดที่ชีพจรของเธอ

แม้จะเป็นเพียงจังหวะที่แผ่วเบา แต่มันก็กำลังเต้นอยู่... สัมผัสที่บ่งบอกว่าเธอยังมีชีวิต

“ค้างคาว หยิบมีดผ่าตัด แอลกอฮอลล์ สำลีซับเลือด แล้วก็อุปกรณ์ในตู้นั่นทั้งหมดมาให้ผม” เขาถอดถุงมือสีขาวที่มักจะสวมอยู่ออกแล้วเปลี่ยนมาสวมถุงมือกับหน้ากากปลอดเชื้อ ฉีดยาชาที่ข้อมือบริเวณเส้นเลือดใหญ่ให้อีกฝ่าย ก่อนเขาจะพบว่าร่างที่หอบหายใจรวยรินนั้นค่อยๆสงบลง

สเลนเมื่อได้ยินอีกฝ่ายสั่งก็ทำตามอย่างไม่ขัดข้องใดๆ แม้เขาจะนึกไม่ชอบใจอีกฝ่ายอยู่บ้าง แต่ก็ไม่ได้เกลียดอะไรนัก ในฐานะศัตรูเขาทั้งสองไม่ควรจะญาติดีกันได้ แต่อีกฝ่ายก็ไม่ได้ทำอะไรที่เหมือนจะเป็นการเอาชีวิตเขาเลย ทั้งๆที่เคยสอยอีกฝ่ายร่วงตกน้ำแท้ๆ “....” เด็กหนุ่มเองก็หยิบหน้ากากและเสื้อคลุมขึ้นมาสวมเช่นกันเพราะตั้งใจจะช่วยอีกฝ่าย อย่างน้อยให้เขามองหน้าเซลัมซังในระยะใกล้ๆยังดี จะได้อุ่นใจได้บ้างว่าเธอไม่เป็นอะไร

แต่อินาโฮะกลับขมวดคิ้วมองเขา “คนเจ็บน่ะไปนั่งซะ...อีกอย่างนายมาก็ช่วยอะไรผมไม่ได้” ก่อนจะหยิบมีดผ่าตัดขึ้นมาถือในมือ ลงมือกรีดมันลงไปบนแผ่นอกข้างซ้ายเหนือบริเวณหัวใจเล็กน้อย..

“แต่ว่า...” เขาพยายามจะหาเหตุผลมาเถียงบ้าง “...งั้นนายก็ไปเฝ้าต้นทางให้ที” เด็กหนุ่มผมสีเข้มพูดออกมาอย่างเสียไม่ได้ สายตาของเขาไม่ได้ละจากการผ่าตัดเลยแม้แต่น้อย เหงื่อมากมายผุดบนใบหน้า ลำคอ และแผ่นหลังของเขาเพราะความกดดันที่เกิดขึ้น

เมื่อเด็กหนุ่มอีกคนเห็นอย่างนั้นก็พยักหน้า... เวลานี้พวกเขายังอยู่ในช่วงสงคราม ยังมีทหารชาวโลกและทหารเวิร์สจำนวนหนึ่งต่อสู้กันอยู่ทั้งในและบริเวณรอบนอกของปราสาท กลิ่นเขม่าดินปืนและกลิ่นคาวเลือดที่ลอยคละคลุ้งอยู่ในอากาศเป็นหลักฐานอย่างดี

สเลนค่อยๆนั่งลงพิงประตูบานนั้นไว้ เขาถือกระบอกปืนสีเงินที่อินาโฮะเป็นคนส่งให้เอาไว้แน่น สายตาสอดส่องไปซ้ายทีขวาทีอย่างระแวดระวัง แม้สถานการณ์จะยังไว้ใจไม่ได้ แต่เซลัมซังที่ถูกรักษาโดยเด็กหนุ่มอีกคนนั้น  ใบหน้าเรียบเฉยที่แนวแน่ไร้ความลังเลนั้น ทำให้เขารู้สึกวางใจจนเผลอหลับไปเพราะความอ่อนเพลียจากบาดแผลทั้งอย่างนั้น

==============================================================

สเลนฝัน....เขามองเห็นอัสเซลัมที่หัวเราะและยิ้มอย่างมีความสุขในฝันนั้น  เธอกำลังจับมือของเขาและหมุนไปรอบๆ ชี้ให้ดูท้องฟ้าสีครามกว้างใหญ่ที่เธอไม่เคยได้เห็น นกนางนวลบินรับลมเหนือทะเลมากมายทำให้เธอเบิกตาโตด้วยความตื่นเต้น ทั้งหมดนั้นฝังลึกอยู่ในความทรงจำของเขา... ความทรงจำที่แสนมีค่าของเขา

สเลนเคยมอบสร้อยคอของดูต่างหน้าให้กับอัสเซลัมเอาไว้ เวลานั้นเขายังไม่รู้ว่าเธอคือเจ้าหญิงแห่งเวิร์ส เขาเพียงแต่อยากทำให้เด็กผู้หญิงตัวเล็กๆที่กำลังสั่นเพราะความกลัวได้อบอุ่นใจ เธอกล่าวขอบคุณและมอบรอยยิ้มที่งดงามให้เขา ตลอดมาสร้อยคอเป็นสิ่งที่คอยปกป้องเขามาตลอด เป็นของล้ำค่าจากพ่อชิ้นสุดท้าย แต่ถ้าหากสิ่งนั้นจะช่วยสร้างเป็นรอยยิ้มของหญิงสาวได้ เขาก็ยินดีจะมอบมันให้เธอตลอดไป เพราะสิ่งที่ล้ำค่ากว่าสร้อยเส้นนั้น สเลนได้พบมันแล้ว

มันก็คือความรักที่อยากจะมอบให้เธอ  ความรักที่บริสุทธิ์และไม่หวังสิ่งตอบแทน...

==============================================================

“เท่านี้ก็....เรียบร้อย” ในที่สุดอินาโฮะก็เย็บปากแผลจนสำเร็จ เขาปฐมพยาบาลบาดแผลถลอกส่วนอื่นๆตามร่างกายของหญิงสาวให้อีกเล็กน้อย ก็จัดการเก็บอุปกรณ์และห่มผ้าให้เธอได้นอนพักผ่อน เมื่อเขาเห็นว่าร่างของเธอหายใจเข้าออกเป็นปกติดีแล้วและกำลังหลับลึกก็เดินหยิบกล่องยาออกมาที่หน้าประตูห้อง

เด็กหนุ่มชาวโลกกำลังหลับตาพริ้ม ท่าทางตอนหลับนั้นดูน่าเอ็นดูเขาหายใจเบาๆคล้ายคนกำลังหลับลึก ร่างกายที่มีบาดแผลคู้ตัวพิงอยู่ที่ผนังแสตนเลสเย็นๆ อินาโฮะนั่งลงตรงหน้าร่างนั้น ปัดเส้นผมสีอ่อนที่เกะกะใบหน้าออกลวกๆ ก่อนจะลงมือชุบแอลกอฮอลล์และทำแผลให้กับเขา ร่างของสเลนสะดุ้งเล็กน้อยก่อนนัยน์ตาเหมือนแมวคู่นั้นจะตื่นขึ้นมาสบตากับคนหวังดี(?)

“อะ...เสร็จแล้วหรอครับ” เขานั่งตัวแข็ง รู้สึกได้ถึงความแสบบริเวณแผลที่ถูกกด และลมหายใจอุ่นจากอีกฝ่ายที่อยู่ใกล้กันจนเป่ารดแก้มของเขา “อืม” คนทำแผลแค่ตอบรับในลำคอ แล้วขะมักเขม้นกับการทำแผลไปไม่สนใจเจ้าของคำถามแม้แต่น้อย

“เซลัมซัง...ตอนนี้ปลอดภัยแล้วสินะครับ” เขาพยายามจะยิ้มให้ เกาหัวพลางหัวเราะแห้งไปด้วยเพราะไม่รู้จะชวนอีกฝ่ายคุยอะไร แต่ก็ไม่อยากอยู่ในสถานการณ์ที่ชวนอึดอัด สเลนแอบลอบมองอีกฝ่าย

เด็กหนุ่มที่ทำแผลให้เขานั้นมีใบหน้าเคร่งขรึมดูราวกับไร้อารมณ์ ล้อมกรอบด้วยเส้นผมสีน้ำตาลตัดสั้นที่รับกับนัยน์ตาสีแดงเข้มเหมือนเลือด สายตาของเขาไม่บ่งบอกอารมณ์ใดๆ แต่เหมือนทอดยาวออกไปที่ไหนสักแห่ง ริมฝีปากเรียวได้รูปนั้นก็ไม่เคยแย้มยิ้มให้ใครเห็น เอาแต่ทำสีหน้าปั้นยากชวนให้คนอื่นอึดอัด

รวมๆแล้วก็เป็นเด็กหนุ่มที่ดูสุขุมหน้าตาดีคนหนึ่ง ท่าทางอายุไม่ต่างจากสเลนมากนัก สิ่งเดียวที่เขารู้เกี่ยวกับเจ้าตัวก็คือชื่อและสัญชาติ แต่เขาไม่รู้ว่าทำไมเด็กที่อายุรุ่นราวคราวเดียวกับเขาถึงได้กลายเป็นทหารของจักรวรรดิเวิร์ส และที่ไม่เข้าใจยิ่งไปกว่านั้นคือ ทำไมอีกฝ่ายถึงได้ช่วยชีวิตเขาที่เป็นศัตรูเอาไว้..

นัยน์ตาสีน้ำทะเลค่อยๆหลุบลงต่ำ .... เป็นเวลาเดียวกับที่เด็กหนุ่มชาวเวิร์สหันมาสนใจ

“แผลที่อื่นนอกจากหัวล่ะ?” อินาโฮะละมือออก ร่างกายที่เคยอยู่ใกล้กัน เขยิบห่างออกมาเล็กน้อยเพื่อมองสำรวจ ฝ่ามือหนาเอื้อมมาเตรียมปลดชุดนักบินที่ทำให้ร่างกายรู้สึกไม่สบายออกให้อย่างถือวิสาสะ

“ดะ...เดี๋ยวก่อนครับ!” สเลนสะดุ้งโหยง เขาจะผละตัวออกแต่ก็ไม่ทันคนคุกคามที่เร็วกว่า เด็กหนุ่มปลดเสื้อผ้าที่คลุมร่างกายส่วนบนของร่างโปร่งออก ก่อนนัยน์ตาสีแดงนั้นจะเบิกกว้างขึ้นด้วยความตกใจ

“แผลพวกนี้... ” เขาทาบฝ่ามือลงบนหน้าอกเปลือยเปล่า ผิวที่ขาวซีดอยู่แล้วของเด็กหนุ่มยิ่งขับให้บาดแผลที่เกิดจากการลงแส้ดูเด่นชัดขึ้น มันเป็นแผลเป็นที่ไม่มีวันหาย แผลเป็นที่เกิดจากการดื้อรั้นของเขา... สเลนหลบสายตาที่มองมา เขาไม่อยากถูกสงสาร ไม่อยากโดนมองด้วยความเวทนา ความเจ็บใจค่อยๆกลั่นออกมาเป็นหยดน้ำใสที่ขอบตา

เขากัดปากแน่น...พยายามข่มความรู้สึกของตัวเองไม่ให้เผยออกมา อินาโฮะที่มองภาพนั้นจึงเงียบไปในชั่วอึดใจ ก่อนจะพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลง “ขอโทษ...” เขาเอามือออกจากร่างของอีกฝ่าย “นายไม่เจ็บตรงไหนก็ดีแล้วล่ะ”

“....เดี๋ยว..ก่อน” สเลนยังคงก้มหน้า แต่ก็ตัดสินใจคว้าชายเสื้อของอีกฝ่ายไว้ก่อนที่เขาจะลุกหายไป  “.....” คนถูกเรียกไม่พูดอะไร เขาเดินกลับมานั่งลงข้างๆแล้วสบตากับอีกฝ่าย รอสิ่งที่เจ้าตัวต้องการจะบอก

“อย่าบอกใคร...อยากบอกเซลัมซังเลยนะครับ ผมขอร้อง” ฝ่ามือเล็กนั่นกำลังสั่นเทา “เรื่องแบบนี้..เกิดขึ้นกับผมอยู่บ่อยๆ ผมไม่อยากให้เธอเป็นห่วง..เพราะงั้น..” เขาไม่รู้ว่าเวลาแบบนี้ตัวเองควรทำเช่นไร ทำไมถึงได้ปล่อยให้น้ำตาไหลต่อหน้าศัตรู ปล่อยให้ตัวเองอ่อนแอ หนำซ้ำยังยึดเกาะเขาไว้ราวกับเป็นที่พึ่งสุดท้ายแบบนี้

อา...นั่นสินะ ก่อนหน้าที่จะได้พบเธอ เราก็ตัวคนเดียวมาตลอด “.....” ฝ่ามือที่ถูกคลุมด้วยถุงมือสีขาวเอื้อมมาปาดน้ำตาให้อย่างแผ่วเบา “ถ้าไม่อยากให้ฉันบอก...ก็อย่าร้อง” คนโดนออกคำสั่งได้แต่ยิ้มแห้งๆส่งให้

“ถ้ามีคุณอยู่ข้างๆ เซลัมซังต้องปลอยภัยอย่างแน่นอนสินะครับ” คนถูกถามทำเพียงแค่หลุบสายตาลง

“มันเป็นหน้าที่ของฉัน” นัยน์ตาสีน้ำทะเลค่อยๆกลับมาสดใสอีกครั้งเมื่อได้ยินคำตอบ “ปากแข็ง...”

==============================================================

“ยังไงก็เถอะ แผลเป็นพวกนี้มันมีวิธีรักษาอยู่เยอะแยะ ทำไมถึงได้ปล่อยให้มันอยู่มานานตั้งสองปีกัน” คนที่ทำหน้าที่เป็นหมอจำเป็นบ่นไปก็สาละวนกับการทายาให้อีกฝ่ายไปด้วย

ตัวยาสีใสที่มีสัมผัสเย็นเฉียบถูกบีบออกจากหลอด ฝ่ามือหนาที่ตอนนี้ถอดถุงมือสีขาวออกเพื่อที่จะช่วยทายาให้เกลี่ยไปทั่วบริเวณแผ่นอกขาวๆ ที่ค่อนข้างจะขาวซีดเกินไปหน่อยสำหรับเด็กหนุ่มที่อยู่ในกองทัพอย่างเขา ราวกับไม่ได้รับการฝึกใดๆที่ทำให้ต้องลำบากเลย ตรงกันข้ามกับแผลเป็นมากมายที่เกิดขึ้นบนร่างกาย

“..!!” สเลนสะดุ้งเป็นพักๆเวลาที่ยาถูกป้ายลงบนเนื้อ ก็จริงที่ว่าแผลเหล่านี้เป็นแค่แผลเป็นที่เกิดขึ้นมายาวนานแล้ว แต่ยามที่ไปจับถูกมันก็ยังเจ็บอยู่บ้าง ไหนจะแรงมือที่กดไม่บันยะบันยังของอีกฝ่ายอีก ทำเอาเด็กหนุ่มกลั้นเจ็บจนน้ำตาที่แห้งไปแล้วปริ่มออกมาที่ขอบตาอีกครั้ง

TBC. (ล่ะมั้ง?)

========================================================

AU สลับบทบาทค่ะ โฮะเป็นสเลน! สเลนเป็นโฮะ! ตกใจรึเปล่าคะะะะะ ?!!

(แอบซ่อนเอาไว้มานาน ลงเท่าที่แต่งไว้นี่ล่ะ ///โดนถีบ)

AU Fic : A/Z Look at me ! [Inaho x Slaine] Part 2

Chapter 2 : สนใจ

เขาไม่รู้ตัวเองกำลังทำเรื่องบ้าอะไรอยู่...

“รีบพาผมไปซ่อนเร็วเข้า!” พอได้ยินคำพูดแบบนั้นจากอีกฝ่าย เขาก็ตัดสินใจคว้าจับมือเรียวไว้แล้วพาออกวิ่งทันที และเพราะความกะทันหันนั้นเองที่ทำให้เขาไม่ทันคิดว่าจะพาเจ้าคนแปลกหน้านี่ไปแอบได้ที่ไหน “งั้นไปห้องผม” นอกจากที่นี่..

อินาโฮะกระชากร่างโปร่งของอีกคนวิ่งเข้ามาในตึก ใช้คีย์การ์ดเปิดประตู ทำให้คนที่คิดจะตามมาไม่สามารถเข้ามาได้ หันไปเล่าเรื่องโกหกให้รปภ.ฟังเพิ่มอีกเล็กน้อยเพื่อกันเหนียว ก่อนจะเดินดุ่มๆเข้าลิฟต์ไปทันที

#############################################################

“ระ...รอดแล้ว” ร่างโปร่งเอามือวางทาบอกพร้อมกับถอนหายใจสุดแรง

ส่วนเจ้าของห้องที่เหงื่อเริ่มชื้นตามใบหน้าก็ปล่อยมืออีกคน ถอดเสื้อนอกออก เหวี่ยงมันไว้แถวๆโซฟาก่อนจะเดินไปนั่งพัก ฮีทเตอร์ที่ทำงานอัตโนมัติเองก็เริ่มปรับอุณหภูมิในห้องพักให้เย็นสบายขึ้นช่วยให้หายใจได้คล่องคอ

‘ทำเรื่องยุ่งๆลงไปซะแล้ว..’ นั่นคือสิ่งที่อินาโฮะคิดขณะเอนตัวลงพิงเบาะ และใบหน้าซนๆของใครบางคนก็ทาบลงมาในสายตาของเขาจากด้านหลัง

“ขอบคุณนะครับที่ช่วยผมเอาไว้” นัยน์ตาสีน้ำทะเลใต้กรอบแว่นบางนั้นยังคงพราวระริก อินาโฮะไม่ได้หลบตา เขาจ้องตอบแววตานั้นเหมือนกับมองเรื่องยุ่งยากใจ “นายบอกให้ฉันช่วยเองนี่”

“มันก็ใช่อยู่หรอกครับ..แต่คุณก็พาผมวิ่งหนีมาทันทีเลยนี่นา!”เสียงใสนั้นตอบทันควัน ใบหน้าที่ทาบทับเงาอยู่ข้างบนนั้นเลื่อนมาใกล้ชิดกันอีกครั้งจนอินาโฮะต้องผลักออกแล้วยันตัวขึ้นนั่งให้ดีๆ

คนที่ถูกลากมาพอเห็นอย่างนั้นก็รีบเดินมานั่งที่ฝั่งตรงข้ามทันทีเพื่อทำการพูดคุยกันต่อไป

“ก่อนอื่นก็ตอบคำถามผมมาก่อน...นายชื่ออะไร?”

“เรื่องนั้นก็บอกว่าบอกไม่ได้ไงล่ะครับ...” คนโดนถามมุ่ยหน้า “แล้วคุณล่ะครับชื่ออะไร น่าจะบอกกันก่อนนี่นา”

 “อินาโฮะ.... ไคซึกะ อินาโฮะ ห้องนี้ผมอยู่คนเดียวน่ะ”

“ถ้างั้น...อินาโฮะซัง ยังไงเรื่องที่ช่วยผมก็ต้องขอบคุณนะครับ” เด็กหนุ่มพูดพลางค้อมตัวลง แว่นตาที่เขาสวมอยู่เลื่อนตกลงมาตามสันจมูกเล็กน้อย

“...ช่างเถอะ แล้วนายจะเอายังไงต่อไป”

“อะ...เอ่อเรื่องนั้น  ถ้าไม่เป็นการรบกวนผมจะค้างสักคืนได้รึเปล่าครับ?”

อินาโฮะเบิกตาขึ้นเอย่างอึ้งๆพลางเลื่อนสายตาไปจ้องอีกฝ่าย “ค้างคืน? ..กับคนน่าสงสัยที่นอกจากจะไม่บอกชื่อกับผม แล้วยังปลอมตัวอีกน่ะหรอ” พูดพลางชี้ไปที่กรอบแว่นอันใหญ่กับผ้าพันคอที่อีกฝ่ายสวมอยู่

“...! ถะ...ถ้าไม่สบายใจล่ะก็ผมถอดออกก็ได้นะครับ!!” เด็กหนุ่มรีบทำตามที่บอกทันที เขาถอดแว่นกรอบแดงและผ้าพันคอทั้งหมดออกเผยให้เห็นใบหน้ามนที่ติดจะน่ารักของเจ้าตัว นัยน์ตาเรียวรีเหมือนกับแมวจ้องมองมาทางอินาโฮะอย่างกังวลและไม่มั่นใจ เส้นผมสีอ่อนที่มองเห็นได้ถนัดตามากขึ้นยิ่งบ่งบอกว่าเจ้าตัวเป็นต่างชาติทำให้ดูมีสเน่ห์ลึกล้ำโดดเด่นจากกลุ่มคนทั่วไปที่พบเห็นได้ “....!” อินาโฮะอึ้งไปชั่วขณะ

สเลน.....ทรอยยาร์ท ? “นายคือ..สเลน ทรอยยาร์ท?” ใบหน้าที่เขาเคยเห็นในเอกสารงาน นายแบบต่างสังกัดที่เขาจะต้องร่วมงานด้วยเร็วๆนี้ บางที...ที่หมอนั่นวิ่งหนีอยู่คงจะเป็นผู้จัดการสินะ เด็กหนุ่มสันนิษฐานในใจ

“ระ...รู้จักผมด้วยหรอครับ” เด็กหนุ่มลึกลับ...หรือสเลน ทรอยยาร์ทค่อยๆเงยหน้าขึ้นมามอง

“ไม่เชิงรู้จักหรอก ก็ผมต้องร่วมงานกับนาย”

“...อ๊ะ! จะว่าไปผู้จัดการของผมก็บอกเรื่องเกี่ยวกับคุณแล้วนี่นา... ” เขาทุบมือตัวเองเหมือนเพิ่งนึกขึ้นได้

“….” อินาโฮะถอนหายใจเบาๆ ในเมื่อทุกอย่างคลี่คลายแล้ว งั้นการจะไล่แขกให้กลับไปคงไม่ใช่เรื่องดี เพราะยังไงสเลนก็เป็นเพื่อนร่วมงานในอนาคตของเขาด้วย และอีกอย่าง..

                เขายังไม่ลืมความรู้สึกที่คิดว่าอีกฝ่ายน่าสนใจ...

               

“งั้นจะค้างก็ได้...”

“…!”

“แต่พรุ่งนี้นายต้องติดต่อผู้จัดการให้เรียบร้อย ผมไม่อยากมีปัญหาทีหลังน่ะ” สเลนยิ้มกว้างจนตาหยีหลังจากที่ได้ยินเจ้าของห้องอนุญาต “ขอบคุณนะครับอินาโฮะซัง!” อื้ม...น่ารักจริงๆด้วย

#############################################################

“’งั้นนายก็พักห้องนี้แล้วกัน” อินาโฮะเปิดประตูให้เด็กหนุ่มอีกคนเดินเข้ามา ห้องนอนที่เขาพามานั้นเป็นห้องสำหรับรับแขก อยู่ติดกับห้องนอนของเขาปกติก็ไม่ได้ให้ใครเข้ามาพักด้วยอยู่แล้ว ตัวห้องจึงดูสะอาดสะอ้านเรียบร้อยดี เฟอร์นิเจอร์และเครื่องเรือนส่วนใหญ่จะตกแต่งด้วยสีครีมอมขาวดูหรูหราและเรียบง่ายไปพร้อมๆกัน

สเลนมองสภาพในห้องด้วยแววตาเป็นประกายอย่างปิดไม่มิด อยากจะลองโดดขึ้นไปบนเตียงนุ่มๆนั่นใจจะขาด ถ้าไม่ติดว่าเจ้าของห้องยังยืนมองอยู่ “...มีห้องน้ำในตัวนะ นายจะอาบน้ำเลยก็ได้ อ่า..แล้วก็เสื้อผ้า...”

“……”

“….ชอบหรอ?” อินาโฮะมองใบหน้าอีกฝ่ายอย่างชั่งใจ

“เอ๊ะ....เอ่อ นั่นสินะครับ เป็นห้องที่สวยมากเลย!” เด็กหนุ่มเกาแก้มเล็กน้อยเหมือนคนกำลังเขิน อินาโฮะที่เห็นภาพนั้นก็เผลอหัวเราะออกมาน้อยๆ ส่งผลให้ใบหน้าขาวนั้นยิ่งแดงก่ำ “หรอ...งั้นก็ราตรีสวัสดิ์นะ”

เด็กหนุ่มบอกลาเสร็จก็เดินหายออกไปจากห้อง สเลนที่มองตามเห็นว่าอีกฝ่ายปิดประตูเรียบร้อยดีแล้วหันกลับมามองสำรวจห้องนอนอีกครั้ง ก่อนเดินเร็วๆเอามือแตะสัมผัสไปบนผ้านวมนุ่มนิ่มที่ถูกจัดไว้อย่างเป็นระเบียบ เขาเผลอยิ้มออกมาอย่างดีใจเแล้วจึงก้าวท้าวกระโดดลงบนเตียง

“สบายจัง....คิงไซต์หรูสุดๆไปเลย!” สเลนพูดพลางกลิ้งกลับไปกลับมาจนเกือบจะถลันตกเตียง

เป็นครั้งแรกที่เด็กหนุ่มได้นอนพักในห้องที่ใหญ่โตถึงขนาดนี้... สเลนเป็นนายแบบหนุ่มที่กำลังขายดีอยู่ในตอนนี้ก็จริง แต่ความจริงฐานะทางบ้านของเขายากจนมากและเต็มไปด้วยหนี้สิน เด็กหนุ่มพักอยู่ในแมนชั่นแคบๆกับน้องสาวแค่สองคน ห้องนอนของอินาโฮะห้องเดียวยังใหญ่ว่าที่ๆเขาพักอยู่ด้วยซ้ำ!

ช่วงที่เขากำลังปากกัดตีนถีบ ทำงานพิเศษไปด้วยเรียนไปด้วยเพื่อหาเงินจ่ายค่าเทอม ก็มีแมวมองจากเวิร์สกรุ๊ปมาพบเข้าและยื่นข้อเสนอในการทำงานเป็นนายแบบร่วมสังกัด แน่นอนว่าสเลนที่กำลังอับจนหนทางก็ตกลงอย่างว่าง่ายทันที แต่ทั้งๆที่ถูกบอกว่า “เธอจะมีชีวิตการกินอยู่ที่ดีกว่านี้นะ มาเข้าร่วมกับพวกเราเถอะ” เขากลับโดนจิกหัวใช้งานอย่างหนักแทน!

ไม่ว่าจะเป็นงานถ่ายแบบ พรีเซนเตอร์ ทุกอย่างที่แน่นเอี้ยดจนเต็มตาราง ไม่มีแม้แต่เวลาพัก หนำซ้ำเขายังโดนเอาเปรียบเรื่องส่วนแบ่งค่าจ้างของตัวเองด้วยเหตุผล ‘เพราะเป็นเด็กใหม่’ อีกต่างหาก จากเงินที่ควรจะได้รับจำนวนมากก็พอใช้จ่ายไปวันๆเท่านั้น  ถึงแม้เข้าจะรู้ดีกว่าค่าจ้างต่องานของตัวเองนั้น ได้เยอะกว่าสมัยทำงานพิเศษเป็นไหนๆ

แต่มันก็ยังไม่พอนี่...เขายังมีปัญหาเรื่องหนี้สินอีกนะ จะมีก็แต่เรื่องเสื้อผ้าและเครื่องแต่งกายของเขาเท่านั้นล่ะที่ไม่ต้องเสียค่าใช้จ่ายเอง เพราะผู้จัดการได้รับคำสั่งให้ดูแลเขาให้คนที่มีบุคลิกภาพดีและแต่งตัวทันสมัยอยู่เสมอ ถ้าหากประธานหน้าเลือดคนนั้นยังไม่ยอมคุยกับเขาเรื่อง ‘ส่วนแบ่ง’ ให้รู้เรื่อง เขาจะไม่กลับไปทำงานเด็ดขาด!

พอนึกถึงหน้าตาแก่หนวดเฟิ้มลงพุงที่ชอบเอาเปรียบตัวเองแล้วสเลนก็รู้สึกหงุดหงิด จนต้องหยิบหมอนจากหัวเตียงมาขยี้ๆระบายอารมณ์เล่นซะหน่อย

“พรุ่งนี้....จะเอายังไงดีนะ คิดถึงเซลัมจัง จะได้ทานข้าวรึยังนะ” เพราะจู่ๆเขาก็หนีออกมา ป่านนี้น้องสาวของเขา หรือ “อัสเซลัม ทรอยยาร์ท” คงจะกำลังโดนลากตัวไปซักไซ้อยู่แน่ แต่เขาก็มีเหตุผลให้กลับไปไม่ได้นี่นา..

ยิ่งคิดเขาก็ยิ่งปวดหัว ….

‘เรื่องของพรุ่งนี้ ก็ค่อยคิดพรุ่งนี้แล้วกัน’  พอรู้ตัวอีกทีร่างโปร่งก็นอนหายใจสม่ำเสมออย่างเป็นจังหวะ เคลิ้มกับความเบาสบายของเตียงและเข้าสู่นินทราไปเรียบร้อยแล้ว

#############################################################

อินาโฮะเดินกลับมาที่ห้องของตัวเองโดยที่ใบหน้าของเขายังไม่หุบยิ้ม เขายอมรับว่าตัวเองไม่เคยมีรสนิยมชอบผู้ชาย แต่ก็ไม่เคยคบกับสาวคนไหนเป็นพิเศษเช่นกัน แต่ไม่รู้เพราะอะไรตั้งแต่เห็นครั้งแรกในใจมันเกิดความรู้สึกอยากจะดูแล อยากจะคอยช่วยเหลืออีกฝ่ายให้ได้

นั่นคงเป็นเหตุผลว่าทำไมเขาดึงได้ทำอะไรไม่คิดหน้าคิดหลังและลากสเลนขึ้นมาถึงห้องตัวเอง อินาโฮะในเวลาปกตินั้นเป็นคนที่ค่อนข้างรอบคอบและใจเย็น  ทุกการกระทำของเขามักจะอยู่คิดควณผลได้ผลเสียเอาไว้แล้วในหัว ดำเนินชีวิตไปแบบใช้สมองคิดมากกว่าจะใช้ความรู้สึก แต่ตอนนี้มันกลับต่างออกไป...

‘สเลน ทรอยยาร์ท ไว้ว่านายจะมีเหตุผลอะไรที่หนีออกมา ฉันจะไม่ยอมให้นายเลิกทำงานนี้เด็ดขาด’

เขาเหลือบมองประวัติข้อมูลส่วนตัวของอีกฝ่ายในแท็บเล็ตคู่ใจเล็กน้อย ก่อนจะวางมันไว้ข้างเตียงและปิดไฟนอน

------------------------------------------------------------------------------------------------------

มาแล้วๆๆๆๆ  มีใครรอบ้างรึเปล่าคะ AU นายแบบ พาร์ท 2 ค่ะ T////T 

บอกตรงๆว่าขี้เกียจมากกว่าจะขุดออกมาได้ ตอนนี้ออกมาสั้นอีกแล้ว ความจริงมันควรจะยาว

กว่านี้หน่อยนึง(...) แต่เพราะเรามีปัญหาตบตีกับเวิร์ด สัญญาว่าตอนหน่าจะอัพให้ยาวขึ้น

ขอบคุณทุกคนที่แวะเข้ามาอ่านจ้าาาา