ตอนที่ 1 : อัศวินแห่งดาวอังคาร
“เป็นดาวเคราะห์สีน้ำเงินที่สวยงามจริงๆด้วย นี่! อินาโฮะ ช่วยเล่าเรื่องของโลกให้ฟังอีกสิคะ” เสียงใสๆดังขึ้นพร้อมกับร่างของเจ้าหญิงแห่งเวิร์สที่หมุนไปมา เธอใช้ฝ่ามือจับปลายผมทั้งสองข้างขึ้นมาแนบแก้ม สายตาเป็นประกายยามจ้องมองออกไปนอกหน้าต่างของปราสาทลอยฟ้า ที่มองเห็นโลกได้ไม่ไกล
‘ไคซึกะ อินาโฮะ’ หรือนายทหารหนุ่มอายุน้อยซึ่งเป็นทั้งอัศวินและคุณครูจำเป็นของเธอละสายตาออกจากหนังสือในมือเล็กน้อย ก่อนจะถอนหายใจ “โลกเป็นดาวเคราะห์ในระบบสุริยะจักรวาล อยู่ห่างจากดวงอาทิตย์ในตำแหน่งที่พอเหมาะทำให้สิ่งมีชีวิตสามารถดำรงอยู่ได้ มีอากาศและน้ำในปริมาณที่พอ----”
“เรื่องแบบนั้นไม่เอาแล้ว สอนเรื่องน่าสนุกของโลกมากกว่านี้สิคะ!” เด็กสาวหน้ามุ่ย
อินาโฮะปิดหนังสือลงแล้วลุกขึ้นจากโซฟา “องค์หญิงจะเอาแต่เล่นสนุกได้ยังไง?”
“...ไม่อยากเรียนกับคุณแล้วค่ะ ความรักที่ฉันมอบให้โลกยังมากกว่าอินาโฮะตั้งเยอะ”
“หรอ... งั้นขอตัวกลับไปทำงานนะ” อัสเซลัมคว้าแขนของเขาเอาไว้ทันที ก่อนที่คนหน้าตายจะเดินหนีไป
“คนไม่ละเอียดอ่อน...” คนโดนว่าเงียบไปครู่หนึ่ง แต่ก็ตอบเธอด้วยสีหน้าเช่นเดิม “…ขอโทษแล้วกัน”
“…….” อัสเซลัมปล่อยมือจากเขาช้าๆแล้วก็เงียบไป ขาเรียวบางก้าวออกไปยืนชิดกับกระจกที่มองเห็นทิวทัศน์ในอวกาศ เธอชอบจ้องมองโลกจากทางกระจกอยู่เสมอนับตั้งแต่ที่ขึ้นมาพักบนปราสาทของท่านเคาท์มาซูเร็ค
นับจากนี้อีกหนึ่งอาทิต์เธอในฐานะเจ้าหญิงแห่งเวิร์ส ‘อัสเซลัม เวิร์ส อัลลูเชีย’ จะลงไปที่โลกเพื่อทำหน้าที่ทางการทูตในการเชื่อมสัมพันธไมตรีระหว่างดาว เดิมทีอัสเซลัมอาศัยอยู่ที่จักรวรรดิเวิร์สซึ่งเป็นดาวเคราะห์หลัก และไม่มีโอกาสได้ออกมาข้างนอกเสียเท่าไหร่ คนที่คอยอยู่เป็นเพื่อนเล่นกับเธอก็มีแค่องค์หญิงเรมลิน่า น้องสาวต่างแม่ เหล่าเมดที่คอยดูแลเธอ และไคซึกะ อินาโฮะ เด็กหนุ่มจากโลกคนเดียวเท่านั้น
อินาโฮะนั้นเสียครอบครัวทั้งหมดไปในสงคราม เขาถูกท่านเคาท์มาซูเร็คที่รักสงบและสนใจโลกเก็บมาเลี้ยงตอนอายุได้เพียง 8 ขวบเท่านั้น เดิมทีเขาก็เป็นเด็กที่ฉลาดและเรียนรู้ได้ไวมากอยู่แล้ว หนำซ้ำยังทีความรู้เกี่ยวกับโลกเป็นอย่างที จึงเป็นที่ถูกใจของท่านเคาท์มาก นั่นทำให้เขาได้มีโอกาสเข้าร่วมในกองทัพและทำงานกับเหล่าอัศวินวงโคจร
“นี่อินาโฮะ...คุณคิดว่าการไปที่โลกครั้งนี้ เป็นเรื่องที่สมควรรึเปล่าคะ?” เด็กสาวหลุบตาลง ทอดมองออกไปไกลเหมือนกับกำลังใช้ความคิดบางอย่าง
“....ในฐานะอัศวิน ผมคิดว่ามันเป็นเรื่องไร้สาระมากเลยล่ะ” เขาก็มักจะเป็นแบบนี้ คิดอะไรก็พูดออกไปอย่างนั้น ไม่มีความละเอียดอ่อนแม้จะเป็นกับเด็กสาวตรงหน้าก็ตาม
“แต่ในฐานะคนที่เกิดบนโลก ก็เป็นความคิดที่ไม่เลว การเชื่อมสัมพันธ์ระหว่างดาวถือว่าเป็นก้าวใหม่ของการสร้างสันติภาพให้แก่กัน และชาวโลกก็คงจะพัฒนาไปได้อีกไกลเลยล่ะ”
องค์หญิงของเขาหันมามองแล้วหัวเราะให้ “ถ้างั้น…. ตอนที่ฉันเดินทางไปโลก คุณจะคิดถึงฉันบ้างรึเปล่าคะ?” ร่างที่บอบบางกว่าเขามากเดินเข้ามาชิดและเชยตามอง
เขาไม่รู้ว่าความหมายของสายตานั้นคืออะไร ไม่เข้าใจความรู้สึกที่กำลังวุ่นวายอยู่ในอกตอนนี้ด้วย แต่สุดท้ายเขาก็เลือกที่จะลืมมัน และใช้หัวคิดว่าควรทำอะไร มากกว่าจะใช้ใจคิด อินาโฮะค่อยๆจับไหล่ของเธออย่างเบามือ ก่อนจะขยับตัวออกเพื่อเว้นช่องว่างให้แก่กัน คุกเข่าลงอยู่ในระดับที่ต่ำกว่าแล้วตอบเธออย่างนอบน้อม ดังที่ควรจะเป็น “ครับ...ผมขออวยพรให้องค์หญิงโชคดี”
“....ถ้าไม่ได้คิดแบบนั้นจริงๆล่ะก็ อย่ารับปากกันง่ายๆสิคะ” เธอยิ้มเศร้าๆ แต่ไม่ได้แสดงท่าทางขัดใจเป็นเด็กอีกต่อไป เด็กสาวรู้ว่านี่เป็นครั้งสุดท้าย หรือบางทีอาจจะต้องใช้เวลานานมากทีเดียวกว่าจะได้พบกันอีกครั้ง เธอไม่อยากจะดูงี่เง่าในสายตาของคนที่เธอรู้สึกดีด้วย แม้กระทั่งตอนบอกลากัน
น้ำตาที่คิดว่าจะไม่ยอมให้ไหลต่อหน้าเด็กหนุ่มคนนี้เด็ดขาดก็ค่อยๆปริ่มออกมาจากอัญมณีคู่สีมรกตของเธอ “ทั้งๆที่…..อยากถูกคุณมองในฐานะผู้หญิงธรรมดา ไม่ใช่องค์หญิงแท้ๆ”
อินาโฮะเบิกตากว้างอย่างตกใจที่เห็นว่าเธอร้องไห้ เขายืนขึ้นแล้วพยายามจะเอื้อมมือไปเกลี่ยน้ำตาออกจากแก้มใสนั้นให้ แต่กลับถูกหยุดไว้ด้วยข้อมือของเด็กสาวซะก่อน “ฉันเกลียดคุณค่ะ อินาโฮะ”
นั่นเป็นครั้งสุดท้ายที่อินาโฮะได้พูดคุยกับเธอก่อนจะเดินทางมายังโลก
ถ้าหากรู้ว่าจะเป็นแบบนั้น...เขาคงจะ…
เขาคงจะกอดองค์หญิงเอาไว้แล้วไม่ปล่อยให้เธอมาที่โลกเด็ดขาด
แต่ดูเหมือนทุกอย่างมันจะสายไปแล้ว… ทันทีที่เขาได้พบกับเด็กหนุ่มชาวโลกคนนั้นเขาก็เข้าใจ ‘สเลน ทรอยยาร์ท’ เด็กหนุ่มคนนั้นเป็นคนที่จะทำให้องค์หญิงสามารถยิ้มได้ ทำให้เธอมีความสุขได้ อย่างน้อยๆเขาก็เข้าใจสิ่งที่เด็กสาวคิดมากกว่าตัวเขาเองแน่นอน ยิ่งได้เห็นใบหน้าที่อ่อนโยนของหมอนั่นตอนมององค์หญิงยิ่งเข้าใจ… เขาไม่มีทางจะเข้าไปอยู่ในใจของเธอได้อีกเป็นครั้งที่สอง เพราะเด็กหนุ่มคนนั้นก็เหมือนกับดวงตะวันที่เปล่งประกาย ส่วนเขาเป็นเพียงดาวที่ไม่อาจเปล่งแรง ทำให้ใครสักคนมีความสุขไม่ได้ และไม่เข้าใจแม้แต่ความรู้สึกของตัวเอง
***************************************************30 %***********
มาต่อให้รู้ว่าเรากลับมาแล้วค่ะ กำลังจะทยอยลงฟิคแต่ละเรื่องให้ รอกันหน่อยนะ TT
ปล.ฟิคเรื่องนี้ยังเป็นโฮะสเลนอยู่นะ ไม่ใช่นอร์มอลแน่นอนนนน (แต่กลิ่นอายนอร์มอลมันเยอะไปหน่อย)
